O ciąży, nowych polish jokes, pani minister, trenerze Fornaliku i dżentelmenie z SLD

(W zastępstwie – bloguje Sąsiadka)

Jesteśmy po kolejnej aferze ze Stadionem Narodowym, ściślej – dachem tego obiektu. Jak wiadomo, wtorkowy mecz z Anglią został odwołany, bo Narodowy zamienił się w narodowe bajoro. Zamienił się w bajoro, bo zapowiadano mocne ulewy tego popołudnia. Zapowiadano mocne ulewy, ale nie zasłonięto zawczasu dachu nad murawą. Nie zasłonięto dachu podobno dlatego, że trenerzy zdecydowali, aby grać przy odsłoniętym dachu.

Przy okazji wyszła na jaw ponura prawda o naszej narodowej chlubie. Z mechanizmów uruchamiających dach nie można korzystać, kiedy …pada lub gdy jest za zimno. I drenaż jest do kitu, albowiem wykonawca oszczędzał. Inni powiadają, że drenaż jest aż za dobry.
W każdym razie mamy istne cacko za dwa miliardy. Bagatelka. …

Nic dziwnego, że powstają nowe „polish jokes”, zaczynające się od zdań pytających: „Do czego służy Polakom dach?”, „Dlaczego nikt w Polsce nie był w stanie zamknąć dachu na stadionie?” lub „Co robią Polacy, gdy jest oberwanie chmury?”

Tak w ogóle jednak chcę – jako kobieta, a więc samica – gorąco przeprosić wszystkich zainteresowanych samców, czyli teoretycznie mężczyzn, ergo znawców sportu, a piłki kopanej w szczególności, że się ośmielam wypowiadać na te, tak niesamicze tematy – ja, na mocy Biblii i prawd objawionych istota grzeszna i gorsza pod każdym względem, ja, czyli byt stworzony, według mniemań pewnych domorosłych teoretyków i praktyków życia rodzinnego, do bycia instrumentem służącym do zapładniania i naczyniem wypełnianym męską chucią, ambicją i patriarchalną satysfakcją, maszyną do rodzenia dzieci i taskania bachorów do żłobków, przeszkól i niań (wszystko to deficytowe w tym kraju), robotem kuchennym i perfekcyjną panią domu. Ja, czyli kobieta. Wiem, że wypowiadając się na tematy zakazane, ryzykuję cześć i honor (wyłączywszy pokalane dziewictwo), choć minister Joanną Muchą nie jestem.

Zrobiła się kolejna narodowa afera z Narodowym, więc jak zwykle zaczęto wskazywać winnych. Premier Tusk niezwłocznie się zmaterializował, wychynąwszy z jakiegoś niebytu, wezwał, trzasnął pięścią w mahoniowe biurko i zapowiedział, że będzie bezwzględny.

Śledztwo w sprawie dachu (chyba) trwa. W każdym razie w mediach i na portalach przewijają się nazwiska rzekomych sprawców narodowej hańby, w końcu od czasów Jacka Trznadla jesteśmy w tym zaprawieni. Jedni wskazują na Latę, tego prezesa od PZPN, inni na szefa NCS, są tacy (PiS i nie tylko), którzy wskazują na Tuska, ale najbardziej dostało się i dostaje minister Joannie Musze.

W tzw. międzyczasie premier ogłosił wszem i wobec, że da na in vitro 15 tysiącom par i nie będzie dociekał, jaka to para.
Od kiedy Joanna Mucha została panią minister sportu, stała się obiektem niewybrednych i żałosnych ataków ze strony licznych podmiotów płci męskiej. Ostatnio wszystkich wzywających do linczu na pani minister Musze przebił w Superstacji Dariusz Joński, rzecznik SLD, który oświadczył: „Minister sportu Joanna Mucha powinna złożyć rezygnację i zająć się ciążą, a potem swoim dzieckiem. […] Plotkami się nie zajmuję, ale tak mówią. Tym bardziej, jeśli jest w ciąży, nie ma czasu i chce się zająć ciążą, a później swoim dzieckiem, tym szybciej powinna złożyć rezygnację i kibicować z boku. […] Jeśli słyszę na korytarzach, że to dla niej premier wydłuża urlop macierzyński o pół roku, to jestem w stanie w to uwierzyć, bo Platforma podejmuje wyłącznie takie decyzje, aby dbać o swoich ludzi.”

SLD jest partią podobno lewicową i podobno nowoczesną. Tedy, ex originis et ex definitione, broni m. in. kobiet i ich praw. Wypowiedź Jońskiego jest pod każdym względem wypowiedzią ohydną i twierdziłabym to samo, gdyby panią minister sportu była nie Joanna Mucha, a kobieta związana z jakąkolwiek inną partią lub bezpartyjna (bezpartyjnych w kolejnych rządach III RP stanowczo brakuje). Właściwie, nie ma się czemu (komu) dziwić. Premier Leszek Miller dawno już wylansował pewien rodzaj szowinistycznie męskich, ergo antydamskich „bon motów”. Joński objawił się, z innego niż Donald Tusk, niebytu jako typ werbalnego „damskiego boksera” zapatrzonego w nauki mistrza. Mistrz przeciw kobiecego kung fu wyrzekł był niegdyś słynne słowa: „Praw¬dzi¬wego mężczyznę poz¬na¬je się nie po tym, jak zaczy¬na, ale jak kończy.” Mistrz skończył był już bardzo dawno temu, ale jakby nie nabył świadomości, że skończył czymś w rodzaju przedwczesnego politycznego wytrysku.

Joński jeszcze nie zaczął, a chyba już skończył. Taką mam przynajmniej nadzieję, mimo że nie jestem mściwą babą.

Jestem jak najdalsza od stawiania całego SLD pod pręgierzem, nawet chciałabym, żeby w Polsce powstała porządna i silna lewica (taka postpepeesowska) – na prawo ciągle mi nie po drodze, na prawo dostaję czkawki, a w porywach wzdęć i muszę sięgać po środki reklamowane w telewizjach wyłącznie, a jakże, przez dojrzałe, przystojne kobiety, bo Polska jest to taki cudowny kraj, w którym mężczyźni wzdęć nie doświadczają, chyba że są to zadęcia, wzdęcia i potknięcia werbalne.

A zatem pal licho Jońskiego, bardziej martwią mnie faceci, którzy cierpią chronicznie na publiczną obłudę. Są to czasem dziennikarze, np. radiowi, a więc pozornie ludzie inteligentni, gdyż przecież tacy, co na antenie o wczesnym poranku gwałcą „swoje Ukrainki” i udzielają kretyńskich wywiadów „Gazecie”, są wyjątkami potwierdzającymi regułę.

Próbuję czasem słuchać radia o nazwie „Tok FM”, ono się tak śmiesznie autoreklamuje. Jest to takie radio, w którym łapie się jakiś „doraźny” temat, najczęściej taki, który można skwitować jednym zdaniem, i wałkuje się ten temat przez parę godzin w gronie paru osób, najczęściej paru facetów, czasem w gronie płciowo przemieszanym.

Co mi w głowie z tych TOK FM–owych dyskusji zostaje, to nieustanny rechot i rechocik, zawsze bardziej panów niż pań. Ten w zamierzeniu niby dowcipny śmiech, a praktyce nieśmieszny rechocik, jest wyrazem jakiegoś skrajnego zadufania we własną inteligencję i własny czar. Rechot wyzwalany przez próżne samozadowolenie. I poczucie wyższości. Nad kim? Słuchaczami, panie red. Mosz? Państwo od „Niepoczytalnych”? Państwo „poczytalni”, czy nie dostrzegacie, że z audycji na audycję przychodzicie do studia kompletnie nieprzygotowani? Często nawet nie „poczytaliście” powieści, o której gadacie? Że Jerzy Kwiatkowski, Kazimierz Wyka lub Michał Głowiński to w porównaniu z wami, wzgórkami krytyki literackiej, prawdziwe Himalaje?

Zdarzało się, że trzech facetów wypowiadało na tej antenie trzy słowa i zaczynał się rechot, i rechot rechotał przez 45 minut z samego tylko rechotu (raz nie wytrzymałam i zmierzyłam czas). Poza rechotem dominuje tu nadzwyczajnie uczony i zaangażowany zwyczajny słowotok, więc coraz rzadziej włączam to pierwsze w kraju radio rechocące. Szczególnie w programach politycznych („politologicznych”?).

Co to ja chciałam? Aha, już pamiętam. Pewnego popołudnia, dni temu parę, paru facetów w ww. radiu rozmawiało (wpadając co rusz w rechotliwy refrenek) na temat aferki ze Stadionem Narodowym, poszukiwania winnych, no i w swoisty sposób „brało w obronę” minister Joannę Muchę. Jak? Po prostu, powtarzając po kilkakroć, że niektórzy wrogowie i oponenci pani minister od dawna kierują się stereotypem (tego słowa chyba jednak nie użyto), że jak „ładna”, to i „głupia” zarazem być musi. Rzecz jasna, w tej „dyskusji” nie było jakichkolwiek merytorycznych argumentów, które by obiektywnie podsumowały czas ministrowania sportem przez drobną kobietkę, która zawiniła, bo osobiście nie weszła na narodowy dach i nie zamknęła go własnoręcznie.

W lutym br. mój sąsiad, nawiązując do jakichś wcześniejszych afer związanych ze Stadionem Narodowym w Warszawie, napisał na tym blogu:
>>Nawiasem mówiąc, nie chciałbym, żeby to akurat pani minister od sportu była pierwszą „ofiarą” ewentualnej rekonstrukcji rządu, spotkała się bowiem w ostatnich tygodniach z potężną dawką androchamstwa. Wstydu oszczędźcie, panowie! Toż nawet „kibole” mają więcej kultury.<<

Panowie, nie pamiętacie, jaki to sławetny panteon ministrów sportu (facetów!) przewinął nam się przez rządy w ostatnim dwudziestoleciu?

Wskazanie przez premiera Tuska na panią jako na minister sportu po ostatnich wyborach najwyraźniej ugodziło w jakieś samcze kompleksy wielu, wielu polskich machos. Jakie to kompleksy, niech się wypowiedzą psychiatrzy.
Jeśli premier Tusk jutro odwoła minister Muchę, to nie powiem (niestety), że już nigdy nie zagłosuję na PO, bo od dawna głosuję na Obrońców Życia Sasanek Nizinnych.

Nie wiem, co powiem.

Może powiem, że prawdziwym mężczyzną jest według mnie trener Fornalik. Tak! Obraniak, Piszczek, Krychowiak, Glik, Grosicki,Wszołek i Milik i paru innych to jest to. Trener Fornalik stanie się moim największym Supermenem, kiedy wreszcie usadzi na ławce rezerwowych, i to na dłużej, Lewandowskiego.

Za co? Za strojenie głupich, godnych podwórkowej primadonny, min po każdej nieudolnej akcji, a w wykonaniu naszej „gwiazduni” to już cały reprezentacyjny serial. Co to za facet, co jak mu ktoś prawie do nóżki nie poda, nie potrafi trafić nóżką w piłkę? Kultywowanie i popieranie gwiazdorstwa na boisku jest psychologicznie niewskazane.

A facet, który w „Wyborczej” po przesuniętym o dobę meczu wystawiał piłkarzom oceny, oglądał chyba jakiś inny mecz… Chyba że był ciągle pod wpływem widowiska z dnia poprzedniego. Albo pod wpływem.